Aus Wissich va froire Zeire
Lina Fleig
Eam Aprell 1853 woar mein Großvoatter geborn,
der hott m’r viel vezehlt vo Wissich aus
froire Juhrn,
D's Därfche geng zou domolicher Frist ,
genau bess zoum heutige Cafe Christ.
Doaß woar vom Gäißerwäg des letzte Haus,
dann nur bess zour Poatt, do gengs aach nah mi enaus.
Die Kirchstruoß, die Froaschgass, die Fliehgass, die Ermelgass
eann die
Eck, däi wonn doh,
eann de Stichel naus, do geng m'r noch Troh.
Die Bonngass eann die Ähgass deaff m'r nett vegeässe,
se konnte sich
mett dene annern Gasse aach meässe.
Doaß woar de ganze Imfang vom Därfche;
des anner woarn Äcker eannWisse,
däi däre fenn manch Räfche.
Die
Kirmes, do loach de Daanzbur'm bei Erbs off de Struoß,
eann die Musikante däi bluose lustich droff luhs.
Meim Großvoatter sei Schwäster
däi harr en Bosch aus de Meel,
der kom off em Esel, eann rett aach droff heem.
E Struhdach woar aach noch off erm Haus,
eann die Katz
däi moacht noch näewe de Hausdir dem Loch enaus.
Eann die Schul iesse gange ienns ahle Routhaus bei de Kirch,
eann de Sonndoach
goabs nett immer Fläsch en Mirch
Wann 'r alsemuol aus de Schul deheem sollt bleiwe,
im sich offm Äcker die Zeit se vedreiwe,
do groach
de Lihrer 'n Lähb Brut qebroacht,
der woar dann dankboar defir eann goab aach noch.
Eann 1866 do loage die Badenzer eann de Wasserfall,
dene hu se als Buwwe de Schnaps hoann misse eann eener gruße Kann.
Met de Koi wonn gruße Foarte gemoacht,
se mußte Backstee
eann Bauholz fir Gäiße hoann
eann blewwe oft iwwer Noacht.
Im deäß nicks virkohm harrese e Kolonn qebild,
de aalt Schackel, de Schneirerlepp,
de aalt Irmelgässer,
dann so sesamme do fuhr sich's besser.
Eann Kiänßebach därese hoann die Stee,
eann mußte dann uohne Breck durch
die Leeh.
De weiße Wissicher Saand, der woar ja bekaant,
met dem fuhrese dann aach iwwer Laand,
eann Gäiße, do konnt m'r eann
de Struoße oft hiern:
" Wer kähft weiße Wissicher -
har hi hoatt schäpp Mißgeburt, eann dem Eck, do woann m'r schun - Saand!"
D'r
Saand woar gestraat off de Bur'm eann de Stobb,
do woar's dann nett schlemm, wann m'r veschirre deät die Sopp.
Bevir se eans
Bett genge, do woars als schieh,
dann do woann gefange erscht die Flieh,
Eann virsch Fenster, do hing mr die Krautschirts hieh.
Eann
de Spennstobb do woar noch mett dem Spennroad qesponne,
de Hannlepp därt off’m Kamm blouse,
des Bahlewettche woar gedaanzt, eann die
Ahle konnte nett schlohfe.
Wirr'n Schwiechersuh, do sarese Ähre,
die Schwiecherdoachter, doaß woar die Schnurch,
eann die kleene Kiänn,
dai broacht domohls aach schunn de Wissicher Storch.
Spucke därts eann alle Ecke,
doch wär wäß, woas do dehinner därt stecke.
Beim Frichtsehe, do moachtese iärn Gesaa,
eann wann die Koi stieh bleiwe sollte, dann räifese waa.
Die kleene Kiann wonn so oft nett
geboare,
eann em Sommer woann iäm Struh eann de Wich imme Moare.
Gepudert wonn se met Wurmmeal vo de ahle Balge,
doaß deät dann en
ganze Doach ohhaale.
De erschte Ustermoijent, do wonn se froi wach,
do hoaltese d's Usterwasser aus de Bach,
se mußte gäche
de Strom schäppe, met keem durftese schwätze,
eann genge heem met frehlichem Mout,
eann des Wasser woar des ganze Juhr vir alle Krankhähte
gout;
eann deäs des Wasser gout woar eann debei nicks verdahrb,
deäs hott sich bewiesse,
dann mein Großvoatter woar schunn iwwer die
noizich, Wäi'r stahrb.